Vay Gönül! Şiiri - Abdullah Toroslu

Bundan böyle seninle, karar verdim savaşa;
İster darıl ister kız, bu bir ilan bay gönül!
Durur ancak bu kavga, konarsa devlet başa;
Ya sana çekecekler ya da bana vay gönül!

Ben bilirim ne çektim, zalim senin elinden!
Döndü kafam davula, dan, dan öten dilinden!
Bıktım artık bilesin, Hakka uymaz halinden!
Bitmeyecek bu savaş, değişmeden huy gönül!

Hiç demedin yaratan, neden vermiş ömür’ü
Ve demedin Halik’ın, nedir kula emir’i?
Kılmış gibi o Malik, seni mülki amiri;
Her memnuyu emrettin, bu garibe hay gönül!

Gayr-i meşru lezzetler, hakikatte har ama
Buna rağmen korkmadan, talip oldun harama?
Yani geçip Kur’an’dan, tabi oldun kurama?
Süt isteyen masuma, verdin daim kay gönül!

Heder oldu sayende, günler aylar ve yıllar!
Dönecekken ebede, zarar oldu o yıllar.
Elden uçup gitmeden, geri kalan şu yıllar;
İçlerine birazcık, bari sevap koy gönül!

Oldun diye mazide, çok şeylere müptela;
Diyemezsin ebedi, dostum olsun iptila!
Kesinlikle gitmeli, başta olan her bela!
Ya istiğfar ya tövbe, kırılmadan fay gönül!

Gemileri yaktım ben, hayal etme firarı!
Etsen bile o fikrin, olmaz sana yararı!
Bir an önce vererek, lehe olan kararı;
Hayat boyu uygula ve âleme yay gönül!

Abdullah Toroslu
03.09.2013-İzmir