Vay Deli Gönül...! ! Şiiri - Durak Yiğit

Her yüze güleni dost olur sandın
Yetmez mi çektiğin vay deli gönül?
Emmi dayı diye adam seçmedin
Hep ağrıdı başın vay deli gönül

Eyledin kendine bu dünya’yı dar
Şeyda bülbül gibi ettin ahı’zar
Oldun mı bir kere söyle bahtiyar?
Varmı senden başka zay deli gönül?

Ah ile vah ile ömrü bitirdik
Yâr yolunda biz bu aklı yitirdik
Var’olan sevda’ya neyi yetirdik?
Bu aşk ne getirdi say deli gönül?

Senelerdir kendi kendini yordun
Yıllarca boş yere hayaller kurdun
Kes bu boş sevdadan gayri umudun
Onca hayallerin fay deli gönül

Kalem aşk elinden yazar ha yazar
Ömür tükeniyor bak azar azar
Bir vefasız sevdin kabrini kazar
Yeter bu çektiğin hay deli gönül

Hiç göz açamadın kar’dan baran’dan
Kaderini böyle yazmış yaradan
Çıkar boş hayali artık kafandan
Yetmez mi yandığın duy deli gönül

Sayılıdır günler bil ki cihan’da
Ayrılık bir yanda firak bir yan’da
Soyarlar senide kalın üryan’da
Kılarlar namazın bil deli gönül

Sevda ile yanan sen değilsin ki
DURAK’ım dünyaya gelmedi deki
Bir YÂR var ki ben’de benden içeri
Topraklar başına oy deli gönül

Durak YİĞİT
Gönüllerin Şairi
KOCAELİ