Vaveyla Duvarı Şiiri - Berna Kaya

Sus uykusu ve ağdalı bir isteksizlik…
Yarına hazır,çığlık havzasında yetişmiş birkaç yüksek ses.
Damağımda zehirin siyah tadı.
Ciğerlerimde kendini dar alanda büyüten kuşku.
Hep bir sabaha daha uyanma korkusu.
Ben hep burada bir yerde asıyorum umudu.

Aç gözünü ölüm!
Gözünü aç!
Bırak artık işrâk vakti hayatla sevişmeleri.
Tanıdık bir şarkı değil işittiğin.
Büyülü,asi ve geçimsiz zamanların benimle alayı.
Güneşin ışığı sadece aydınlık için devrilmiyor üzerime.
Acının saçlarını uzatıyor omuzlarıma.
Canımı yakıyor,içimi eritiyor,
Yırtık bir düş kumaşı gibi açık yaralarıma sarılıyorum.
İstediğim bu değil.
Yeter ki geçsin diye gözümü yumduğum yer ile kendimi bulduğum yer aynı değil.

Dönemem içime…
Bakamam acıma.
Atom kanımdan ayrılır,toprak yarılır,
Zihnimin odası bir bakışla dağıtabilir emsal kalabalığı.
Bir müphem sessizliği üç iplikle boğazıma kusursuz dikilir.

Sus!
Sus ey kalbimin doğusuna zorla tehcir edilen zehirli ok!
Gittiğin yol,yol değil.
İçimden döktüğün kanı içme sakın!
Çünkü artık sana bu helal değil…

Sus başlat nefesimi göğüsleyen,sıfatımdaki meczup tamlamaya.
Sus ve aş artık tan ağarmadan vaveyla duvarını.
Yanıl,yanılt okunmamış din kitaplarını.
Arsız kavgalarımla yıka yüzünü.
Buradasın işte!
Burada bul beni.
Burada vurulsun hikayemin gizli öznesi.
Yavaş ve fiilimsi bir eylemle kaldırdım ellerimi,
Teslimim sana,
Kuşanmasızım,
Ve senin için batırdım ruhumdaki zırhlı gemiyi.

Bir daha vur beni!
Dilin kemiği yok…
Kapım,kilidim yok.
Ortalardayım…
Kimim kimsem yok.
Arada yoluma çıkıyor yedi düvelin piç çocukları.
İnsaf yok,merhamet yok.
Takısız,iki hece acı için
Çığlığın anlamı yok.

Biliyor musun?
Artık kendi sesimden duyduğuma zerre inancım