Vatan kadar sevda Şiiri - Ahmet Nejat Al ...

Ne bir bahar sevdası,
Ne de bir rüzgarın hevesi.
Senin adın; hasretin harcı,
Kalbimin çelikten zırhı.
Her mevsim, her kar tanesi,
Her güneş ışığına senin izini ekledim.

Vatanını bırakmayan,
Kar altında gökyüzüne meydan okuyan,
Kartallar gibi sevdim seni;
Gözlerinde özgürlüğün rüzgarını gördüm,
Kanat çırpışında cesaretin yankısını duydum.

Dört mevsim bekleyen bir nöbetçi gibi,
Sana olan sevgim, bir dağın sırtında.
Ne bir bahar ayazı dondurur,
Ne de yazın kavurucu sıcağı yakar.
O sevda, yalnızca büyür,
Göğe yükselen bir zirve gibi.

Ben seni,
Bir sel gibi değil,
Bir kaya gibi sevdim;
Devrilmeyen, sarsılmayan,
Her darbeye inat dimdik duran.

Göklerin mavisinde süzülen o gurur,
Dağların zirvelerine dokunan kanatların,
Seninle yükselen bir milletin nişanesi,
Seninle dirilen bir sevdanın hikayesi.

Her şafakta adını çağıran dağlar gibi,
Her gecede ay ışığında saklı umut gibi,
Sevdim seni;
Bir efsanenin yankısı,
Bir destanın sessiz şairi gibi.

Zaman, rüzgarlarıyla bizi savurmak istese de,
Toprak dağılır gibi görünse de bir gün,
Bizim sevdamız, o kartalların özgür uçuşunda,
Ve o sabır taşının derin çatlaklarında,
Sonsuza dek yaşayacak.

Şimdi gök gürlese,
Toprak titrerse bile,
Sevgim, o kartalların yankısı,
O sabır taşının hikayesi,
Ve dört mevsimin adanmışlığında,
Ezelden ebede var olacak.