Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Azizim!
Yürekten gelenleri yürekten kutlarım muhabbetle tam puan
buda acizane bizimki
...........Hilale Yel Benim
Gülşengahta gonca. Goncada al benim,
Altaylardan Tuna’ya akan sel benim,
Gökyüzünde mavi, bayrakta al benim,
Esmesin rüzgârlar hilale yel benim.
Al şafaklarda kör geceye tan benim,
Yağız yiğitlere, gazada şan benim,
Sancakta al yeşil bayrakta kan benim,
Esmesin rüzgârlar hilale yel benim.
Zalimin zulmüne dur diyen güç benim,
Vatan toprağında Yarabbi! Harç benim,
Bayrağın çekildiği ilahi burç benim,
Esmesin rüzgârlar hilale yel benim.
Mescidi aksa Medine’de gül benim,
İsmail yerine kurbanlık kul benim,
Cıhan ı âlemde, yeşile al benim,
Esmesin rüzgârlar hilale yel benim.
Bilal ÖZCAN
Sevgili Kardeşim, Güzel bir şiir olmuş begenerek okudum. Gönlünüzden ilham eksik olmasın, Her şey sizin ve sediklerinizin gönlünce olsun. Sevgi ve saygılar. Oktay Çöteli-Elazığ
Vatanı sevin ki yüzünüz gülsün
Bayrak dalgalansın bakanlar görsün
Kötü düşüncenin ışığı sönsün
Sevgini daima belirtmez miydin....
Sana ve şirine alkış tutuyorum..Yüreğin kalemin
dert görmesin..Tebrikler..yunus karaçöp
Vatan Bayrak
Beden yere girip toprak olmadan
Vatana diz çökmek istemez miydin?
İstiklal Marşımız çalsın durmadan
Yürekten en içten söylemez miydin?
Vatandan bayraktan uzak kalınmaz
Ezelden tutkunlar ayrı duramaz
Siz yoksanız kimse bir şey olamaz
Uğruna yıllarca beklemez miydin?
Yolunu düzelttin Hak’ ı buldun da
İnsanlar gördüler bayrak tuttun da
Yükseldin vatana kıymet verdin de
Şefkatle vatanı hep sevmez miydin?
Vatanı sevin ki yüzünüz gülsün
Bayrak dalgalansın bakanlar görsün
Kötü düşüncenin ışığı sönsün
Sevgini daima belirtmez miydin?
Mehmet Karlı
Rengarenk bağlarda ve bahçelerde
Şehitler tüllenir hemen her yerde
Vatan Ezan Bayrak tüm lehçelerde
Yavrunu şehit eylemez miydin?
diyor saygılar sunuyorum...
vatan dedik, kurşun yedik, eğilmedik, bükülmedik,şir dedik sevdik ve tebrik ettik.. allaha emanet ol.
Bu Sevda Bitmez Şairim, Bu Sevda Bitemez! Yüreğinize Sağlık, Bitmiyesice Kaleminiz Daim Olsun, Saygılar, Selamlar...
yüreğinize saglık...Vatn deyince hep durur zamanla...Bir başka sevdadıt, yiğit yarensiz olur mu deriz de, neye sevdalanacagımızı iyi biliriz...Vatan Aşkı...Vereceğimiz cokturda, bundan kıymetlidir çokca...Yüreğinize saglık...
İlker ÜNLÜ
Beden yere girip toprak olmadan
Vatana diz çökmek istemez miydin?
İstiklal Marşımız çalsın durmadan
Yürekten en içten söylemez miydin
Uğrunda ölünecekse Vatandır.
Tebrikler Mehmet abi.
Saygılar
Can değil, canları feda edilmesi şeref olan o kutlu değerler..Eyvallah sevgili Mehmet dostum..
Sizin kaleminizden zaten bu duyguları hiç eksik görmedim..
Selamlarımla
Vatan ve bayrak bir bütün. Tebrikler şiire. Sevgiler
Bu şiir ile ilgili 15 tane yorum bulunmakta