Vasiyet Şiiri - Önder Yücel

Son sözü: “Ölüm” oldu.
Ölüm...
Daha az önce hoş geldin diyordu oysa
Kardeşimle baktık gayri ihtiyari kapıya,
Kapalıydı.
Biz ise uzun süredir, orada babamın başındaydık.
Hastalıktandır diye düşündüm
Kardeşim de benden farklı düşünmemiş
İlkönce dimasının yerinde olmadığını düşündük
Dimasının bizden de açık olduğunu farkettiğimizde
Bir buz parçası boğazımızın içinden
Bedenimizi sardı.
Sonra babam güldü...
Güldük...
Gözlerini kapadı
Gözlerimizi hüzün kapladı.

Herkesin tuhaf olduğunu söyleyip dururdu.
Herkes de babam için aynı düşünceyi paylaşırdı
Aslında tuhaflık biraz da hayatın içinden geliyordu.
En azından babam için...

Babam tuhaf bir adamdı
Ölümü de öyle oldu.
Ağlayamadım, ağlayamadık...
Vasiyetiydi babamın
Tuhaf bir adamdan
Tuhaf bir vasiyet.
“Ölümüm için kahkahalar atıp,
İçkiler içebilir, partiler düzenleyebilirsiniz...
Ama ağlayamazsınız,
Ağlarsanız hakkımı helal etmem...
Size dünyanın en büyük hazinesini bırakıyorum;
Gülmeyi...
Gülün, güldürün ve bu ikisini yaparken muhakkak düşündürün...
Acı çektiğinizde gülün, kızdığınızda gülün...
Ama muhakkak düşünün, düşündürün...
Gülmek insanı pozitif kılar, ayakta sağlam tutar
Sakin düşünmesine yardımcı olur...
Hayata gülün, hayatla ancak gülerek başa çıkarsınız...
Hayat size gülmeden siz hayata gülün...”

Son sözünün ölüm olması ne kadar tuhaf değil mi?
Zaten babam tuhaf bir adamdı...
Herkesin tuhaf olduğunu söyleyen tuhaf bir adam
Herkes de babam için aynı düşünceyi paylaşırdı
Aslında tuhaflık biraz da hayatın içinden geliyordu.
En azından babam için...
Ve şimdi bizim içinde,
Geç olsa da artık;
Son sözü; “Ölüm” olan bu gülen adamı anlamaya başlamıştık.