Vasati Kırk Çöp Şiiri - Adnan Durmaz

1

şehir...
kocamış orospu
dilen iğrenç ağzından salyalar saçarak sokak sokak
sana insaf etmeyeceğim

almışım yaralarımı-düşlerimi
var ardımdan ıslık çal
yenilgilerimi... kırgınlıklarımı toplamışım
vurmuşum yüreğimin sırtına
bütün iğrençliğinle kal
gayri sana ilişkin tek laf etmeyeceğim

şimdi hemen tükür at beni
sapkın mabetlerini tavaf etmeyeceğim

2

karanlık eşkıya yağmur
akşam kalabalığını esmere boyayan sesiyle
kavruk bir delikanlı korsan kitaplar satıyor
Hallacı Mansur’un külleri karışmış suyuna
yüzünün vadisinden Dicle akıyor

yüzünün şuasında terleyen huşu
sakallarında titreyen yağmur
gözlerinde vakt-evvelin nice huruşu
şehr içre bir adem
ki başka kavimlere dair duruşu

ve nice diğerleri...

şehir ve akşam
karmaşalar iklimi
küp hüzünler
kare düşler
kibrit kutusu aşklar
sağlık kıraathanesinde yirmi yıldır birice sığınmış arkadaşlar
ve yine de gülümseyen keder
kahredilmiş yanlarına
yarım yamalak düşlerini bastırarak

hoyrat düştün bu yerlere ey çocuk
gayri vitrinlerde saçlarını tarama
eski arkadaşlar ki
çığlıkları dallarda... yollarda
bakışları köşe başlarında
ey çocuk
yitik sevdalarını buralarda arama
bırak
tuzlu birkaç damla aksın yarana

3

harç tenekelerinin nasırı omzunda
o kara kuru adam
çocuğuna sarıldı mı kondunun kapısında,
netleşir
vitrinlere sureti dökülen görkemin fakirliği
gülüşünün kıvılcımlarında

ömürler üçgen
evlilikler daire
düşler kare
umutlar ve saire
ve kibrit kutusu aşklar
yine bulgur pilavı pişiren kondulu kadının
netleşir dağlı bir yel gibi uzanan bakışında

fakir akşamda
hiç yağmur
ve korkuluk sürüsü
yüzünün zulasında silahlar saklayarak koşan
çekmece evlerde
birbirini kemirecek olan

vasati kırk çöp
tek tek
yanıp bitecek
kaç kibrit kutusu daha
atılacak kaldırıma

Kasım 2001
adnan durmaz,bilirsin aşk da serseri,art yay,ank,2003