Varsın Tükensin Nefesim

Bir eksiklik olduğu ta başından belliydi.
Yedi aylık gelmişti dünyaya.
Yoksul bir ailede açmıştı gözlerini.
Mama yerine başparmağını soğururdu hep.
Birkaç yeri delik olurdu ıslak çoraplarının.
Lastik pabuçlarının da tabii…
Çeşit çeşit kumaşın sergilendiği
Beş on yamalı pantolonu,
Eprimiş eteklerden döndürme gömleği,
Kör makineyle yolunmuş üç numara saçları,
Köpek yalasa doyacak minik yüzü…
Üşümüş elinde bir doyumluk ekmeği
Ve şeker alabilecek kadar harçlık…
Hepsi bu…
Açlığı akşamdan akşama,
Tokluğu bayramdan bayrama bir çocukluk.
Harala-gürele, kavgalar ile,
Hastalıkla, ölümler ile,
Ah’lar ile, vah’lar ile
Aslında hiç yaşanmamıştı gençliği.
Sonrası malum, ihtiyarlık yılları.
Ey bu dünyaya erken gelmişim diyen! ..
Son treni de kaçırmış yolcu! ..
Ey bedenine sığmayan garip ruh! ..
Ey sevdiğine kurban kul! ..
Ey gönlü zengin yüreğim! ..
Eeyy! ..
Eh, heyy! ..
Heeyt ülen! ..
İçinde sevgi yoksa,
Varsın tükensin nefesim.
Sonlansın bu anlamsız hayat.
Varsın olsun, hey hat! ..