Varoluşun Sansasyonel Yorgunluğu

Sevgilim hayat, beni duy.
Üstümde ölülerin göz yaşları ile bir mücadelenin ortasında,
Huzursuz çırpınmalarım ve mukadderatı keder olan bu kurguda,
Dünya olgunlaşan meyveymiş,
Babadan yadigar bir diş geçirdiğimiz...
Zarafeti göz alıcı takdim edilmiş ince bir çizgiyse kader
Ben yorgunum nice ölü anneler kadar.
Oysa yaşamak doğurganlık gerektirir sevgilim.
“Beni öp sonra doğur beni.”
Süreya’dan bir dize gibi dokunsun yüreğine, önce büyülü bir sözcük gibi yücel.
Çünkü bu yücelik devlet kadar mağrurdur!
Biliyor musun;
Saçları ilkbahar çiçekleri gibi kokan ve renkli kocaman gözleri olan sana kırgın çocuklar var.
Dudaklarından adın lanetli dökülür sevgilim.
İşte tam olarak burada ne eksik ne fazla dosdoğru bu noktada seninle benim aramız bozulacaktır,
Fen bilimleri demokrasiyi desteklerken biz ilmihali göz bebeğimizde emzireceğiz.
Ve sevgilim hayat
Gecenin yaşlı kollarında son sevişmemizi gerçekleştireceğiz seninle.
Ben öleceğim, sen ise küfrün ortasında çarmıha gerilmiş peygamberin hüznünü dahi sırtlayacaksın.
Yükümüz bir değil bindir.
Yorgunum, zihnimin zemin katında kaynayan kazanlar
İçerisinde orta çağdan kalma sancılar can çekişmektedirler.
Yorgun’um.
Ve
Yükümüz asla bir değil!