Varolan Hiçliğim Şiiri - Tuba Gürdere

Çocuktum kimse bilmiyordu.
Hani koşarken yolda düşersin ya,
Yolundayken hayatın sen,
Oysa hayatın yolunda olmadığını öğretir çocukken düştükçe.
Anlarsın ve büyüdükçe düşündükçe.
Sen yola koyulursun yollar konumun olur vardıkça.
Anlarsın yollar varmadanda vardırır yolundaysa herşey.

Zamanda yol alır tıpkı insan gibi.
Aldıkça zaman yol, açılır yollar adımsız ıssız yürüyeceklerine.
Ne kadar geriyede sarsa düşüşün,
İlk adımından ileridir henüz yol alacağın zaman.
Buldukça yürekten bir yol,
oysa varılan daima varolan ve varılmış olandı varlığına.

Bir çiçektim kimse bilmiyordu.
Zamansızlıkta bir gül olmak istedim.
Tane tane dökülüyordu ruhum her bir yaprakta.
Gülümsemek için yürekten dışa dönüktü acılar.
Acıyla sızlamaz canın ancak verirsen bir tadsızlık
sızı olurdu yaşamak ne kadar gül'e'bilsende.
Varlığının irşadında açıldıkça bir huzur ve bir tad;
İşte o zaman örtülürdü kalpten duyuşlarının kokusu.
Anlatılmaz bir surette dile gelirdi sevginin anlamı dokundukça duyumsadıklarına.
Sustum ne kadar susuyorsa bir çiçek!
Hem yaşama susadım , hem suskunluğuma sus'adadım.

Bir nehir olmak isterken kapıldım bir akışa.
Kimse bilmiyordu aktıkça ben taşkınlık olmadan aşmak istedim beni.
Duruşum aşıyordu ve arşınlıyordu aktıkça durgunluğumu.
Bir sükunette çağıldayanlar anlıyordu kalpten durulandıkça ben gibi.

Ve sonra beni bensiz düşündüm.
Bir vara bir yok ekledim.
Gökyüzünün sonsuzluğuydu varolan hiçliğim.