Varmısın ? Şiiri - Serpil Koçar

Yasaklar arasında kaybolmuş bir sır gibi sevdim seni,
Titreyen ellerim, ürkek ayaklarım ve kısık sesimle.
Yüreğindeki kıyamet karası acılarını okudum,
Sakladım seni kem gözlerden, insanlardan;
Kıskanıyordum seni herkesten, belki kendimden bile.

Hayat yorgunu bu kadın, kendi derdinden geçmiş,
Yaralarına merhem olmak ister, sarıp sarmalamak.
Sevgisiyle yeniden yeşertmek ister yüreğini,
İyileştirmek ister hançer yarası almış kalbini.
Tutar mısın ellerimden? Öpeyim usulca yüreğinden.

Hayatın içinde beraber demlenelim çay misali,
Çiçekler ekeyim gönül bahçene rengarenk.
Gel, dinlensin yüreğin yüreğimde huzurla;
Beraber hayaller kuralım yarınlarımıza dair.
Bütün zorluklara beraber göğüs gerelim, var mısın?

Ellerinden tutsam dünyanın öbür ucuna gelir misin?
Sen de kendini bulsan, benim ömürlüğüm olur musun?
Kalbimde kelebekler uçuşuyor seni gördüğümden beri;
Benimle karanlık yolumuzu aydınlatmak için yürür müsün?
Var mısın benimle hayat yolunda yoldaş olmaya, söyle, var mısın?

Haydi gel bir köprü kuralım hayallerimizden,
Adım adım geleceğe birlikte yürüyelim;
Gülüşlerin ışık olsun karanlık günlerimde,
Ellerimiz birbirine sıkı sıkıya kenetlensin;
Sonsuzluğa uzanan bir yol olsun yüreğimizin izi.

Benimle sonsuzluğa giden bir yola çıkar mısın?
Kadehlerimize şarap yerine aşkımızı doldurmaya;
Sevdamızla sarhoş olup, coşmaya, coşturmaya;
Sabaha kadar şarkımızda dans etmeye hazır mısın?
İkinci baharı benimle yaşamaya var mısın sevgilim?

Ve ben burada, ellerin ellerimde,
Kalbim senin kalbinde, gözlerimiz birbirine dönük;
Dünya durur, zaman susar, sadece biz kalırız;
Aşkımızla aydınlanır karanlık yollar,
Her fırtına diner, her acı tatlıya dönüşür,
Seninle sonsuzluğa yürürüm, sevgilim, var mısın?