Varlık içinde yokluk Şiiri - Vehbiye Yersel

Kurşun gibi,indirttin yemeği midemize.
Hep suratını astın,gülmedin yüzümüze.
Haklı sandın kendini,hep çıktın tepemize.

Yola gelirsin diye sabrettim usanmadan
Yıllarca.ne istedin,beklentin neydi benden.
Seni çözemedim,anlayamadım,zaten.
Tutumun,en sonunda yaraladı derinden
.
Ayırdı ciğer parelerimden,zamansız,evden.
Maksadın neydi,niçin ahmaklık yaptın.
Beni diri,diri,mezara acımadan gönderdin.
Canlarım,giderken,ruhumu götürecek
.
İstesem de geriye dönüşüm olmayacak.
Yıktın dünyamı benim yanlış tavırlarınla.
Yola getiremedim,denediğim yollarla.
Su olup akamadın,sulamadın toprağı
,
Göçe mecbur ettirdin,terk ettiler ocağı
Bu kötü durumlara,neden düştüm bilmedim,
Anneme öf demedim,babamı da üzmedim
,Sabır ver Allah”ım,bunları hakketmedim..
27.05.2004

Vehbiye Yersel