Varlığını Yaşatmadın Şiiri - Celal Bahar

Varlığını yaşatmadın ki.
Yokluğunla canımı yakasın.
Ya da hiç yakın olmadın ki.
Uzaklığınla içimi acıtasın.
Ben sana alışmadım ki,
Sensizliğe şaşırayım.
Bir gün bile seninle yaşamadım ki,
Sensiz toprağa karışayım.
Bir hayaldi sadece,
Oturup ta kurduğum.
Bir rüyaydı işte,
Sabah olup uyandığım.
Bir yalandı,
Tutup gerçek sandığım.
Kendim söyleyip kendim inandığım.
Adını bile bilmiyorum ki,
Sana şiirler yazayım.
Yerin yurdun belli değil ki,
Ardına düşüp geleyim.
Bu halde seni kime sorayım,
Nerede, ne haldesin ne bileyim.
Biliyorum hata benim.
Çünkü alem gördüğünü severken.
Ben hiç görmeden sevdim.
Alem varını yoluna sererken.
Ben olmayanı da serdim.
Alem peşinden dağları delip,
Çöllere düşerken.
Ben senden bir adım öteye gidemedim.
Şimdi istesem bile,
Nereye nasıl gideyim.
Tut ki gittim,
Seni nasıl bulayım.
Hangi yola düşüp sana varayım.
Ah sevgili ah,
İçimdesin tamam da,
Hasretimi gidermek için,
Kalbimi açıp yanına mı geleyim.
Nasıl kendi yüreğime gireyim.
Nasıl yanında yer edineyim.
Kendime zarar vermeden,
Ben beni nasıl aşayım.
Kendimi yıkıp geçmeden,
Sana nasıl ulaşayım.
Viran olmuş bendeki,
Seni nasıl yaşatayım.
En doğrusu,
Alıp başımı uzaklaşayım.
Sana ait olanlar senin olsun,
Ben kalanlarımla yaşayım.,
En azından yaşıyormuş gibi yapayım...