Varlığın Yüz Karası: İnsan

Ve bir parça kırıntı içindi kavgası karıncaların
Makbuldü göğün puslu bir griden kalan son hali.
O vakit toprak çiselerin mayın tarlası gibi ayaklara
Ve acımasız gölgeleri mahşeriydi açlığın.
Ne kadar sert vursa da iklimin o serin sabah rüzgârı
Hep ağlayacak orman kopup giden yaprağa.
Düşen kozalaklar ve pelidi kim omuzlayacak!
Bir kaç pervane yakından alçak uçsada.
Mahşerin gözyaşı gibidir her yaprak, bastıkça yükselen çıtırdı
Nice ömürleri biçmiş şu göğün itirafıdır.
Bir yılanı ürkütüp delikte tutan
Tahriklerine toprağın nasılda kızmış
Görmelisin göğün kızgın bakışlarını.

Ve tarlayı sürmekle bitseydi çaba
Bütün çapaların tarihte olmayacaktı yeri!
Sadece düzler mi ekilmeli, ya yamaçlar?
Gölgesinde ormanın nice şehveti
Renk renk boy atmış gelde aşkı gör!
Ve usanıp çekilse ayak tarladan, nasırlı el çekilse yorgana
İsli taşların karası yalan, odalar soğuk
Sadece ter yatakta kalsa;
Sacayak üstünde kaynayan ibrik,
Sen koynunda kadının, birde açlığı gör!

Pis bir yalandı boğazda boş bir gevezelik
Nice laf ile aptal olduğuna yansın!
Nice öksüzlüğüne alaycı ve öylesine yavşak
Hile ile döl almış tohuma yazık!
Yalan ve dolan içinde kıvranıyor insan.
Nice dersi dururken tabiatın göze
Kutsal bir savaşın nice kahramanıdır
Zer kadar haliyle bir karınca, bir pelit!
Varlığın eminiydi, şahidiydi toprak
Varlığına bir kıymet bulamadı insan.