Varlığın Yankısı Şiiri - Sinan Bayram

Bir sabah uyandım,
Ve her şey yerli yerindeydi —
Yalnız ben, bir anlam arıyordum
Kendini saklayan bir anlamın içinde.

Ağaçlar sustu,
Gökyüzü benden habersizdi.
Evren genişliyordu sessizce,
Ama ben, bir anın daralığında sıkışmıştım.

Yaşamak…
Belki de sadece bir alışkanlıktı,
Ölümü erteleyen bir eylem dizisi.
Yine de yürüdüm,
Çünkü durmak da bir karar olurdu —
Ve hiçbir karar,
Gerçekten benim değildi.

Bir taşın gölgesinde düşündüm:
Ben mi varım,
Yoksa varoluşun kendi yankısı mıyım?
Dünya benim içimde mi başlar,
Yoksa ben mi onun rüyasında bir düşünceyim?

İnsan olmak —
Kendine anlam uydurmanın inceliği.
Bir hiçliği isimlendirmek,
Ve sonra o isme tapmak.

Ama yine de,
Bir an gelir,
Tüm kelimeler düşer içinden.
Ve sen çıplak kalırsın
Kendi varlığının karşısında.

O an,
Ne Tanrı kalır, ne kader, ne umut.
Sadece sen —
Ve seninle aynı çaresizlikte
Kıvranan evren.

Yine de garip bir huzur var bu bilinçte,
Çünkü hiçliğin ortasında
Kendini fark etmek —
Bir mucizedir.

Belki anlam yok,
Belki yol da, yön de yok.
Ama yürüyen var.
Ve yürüyen —
İşte o, insanın ta kendisidir.

Sinan Bayram