Bütün varlık, bir tutam görünen, görünmeyen,
Ömür denen yol ile, sürünen sürünmeyen.
İstikamet sonsuzluk, acı veren, onsuzluk.
Karanlığa taş attım, gitti ömrüme değdi,
Öncelerden bilseydim, sonsuz alem nerdeydi?.
Yolun sonu göründü, sessizliğe büründü,
İçimdeki o boşluk ne bugündü ne dündü. Boş ver oldu olacak ve taşlar oynayacak, bir gün gelir gelecek, bu onun adaleti ve yerine gelecek.
Okyanuslar içimde, mananın şekli olmaz, ama farklı biçimde.
Allaha emanet olun, bitmiyor duygularım, eşim, dostum, insanlık, her gününü ciğerimden kutlarım...
Kayıt Tarihi : 23.4.2023 12:50:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!