Vardı Şiiri - Vakkas Polat

Elini masanın altına
Avuçlarını sıkarak koydu.
Bana kimsiniz diyen bakışları
Vardı.
Vardı bakışlarına bir tutam tatlı merak,
Utangaçlığın soluk tenine değdiği
Ürkek bir sesle,
Ruhumun göklerine,
Sanki o vakit vardı.
Masaya bıraktı bir garson sessizliği,
Sıcak, yeşildi bu umutlu rengi,
Elini uzattı ilk defa, neşeli,
Bir papatya misali,
İki sefer sevdi,
Kahverengi,
Şekerliği…
Rahat bırakmıyordu sesi,
Kendinden bahsederken,
Yorgun, kapalı bir kutu misali,
Bekliyordu anlamamı içimden,
Biliyordum,
Çok! Çok! Ama çok erken…
Susunca oluyordu ellerime,
Sabırsız bir rüzgâr misali,
Kırıp döküyordum yıldızları,
Ben değildim ki,
Oydu sevdanın,
Özlenmiş çocukluğu…
Ah! biliyorum artık,
Lazım ki çocukluğu bırakmak,
Utangaç anılara,
Lazım ki gözlerini kapatmak,
Kızarmış ufuklara…
Lakin ne fayda;
Vardı en çok sevdiğim duygu,
Duyguların en güzeli ki,
Vardı bu kadında:
utanmak…

Ankara/ 16.37 – 24.08.2014