Varabildiğim Cevher Şiiri - Tuba Gürdere

Ne zamandır kendimde değilmişim.
Oysa bu durağanlık beni öyle bir iklime kattı ki
Varabildiğim cevher doğanın mucizesiydi kalbime.
Hani canlıların içinde bir ahesteyken yaşam.
Canın cananın belki can çekişirken.
Belki öz bi can bulmak isterken yürekten.
Canlanıyordu işte o noktada candan dileyişlerin.
Bir tanışıklık içinde bir o kadar içten bir o kadar da hiçtendik!
Herbiri bir bütüne ait,bütünlük herbirinde öz bir can'dı.
Kendimce Dal'dım bir an...!
Düşüncem sarınca dal budak.
Bir yaprak kıpırtısının irkilişinde,
toprak,hava ağaç,aş ve aşk biz bir gönüldeydik!