Var Derler Şiiri - Duran Özaydın

Yüce Tanrı melekleri yaratmış,
“Bir İsrafil, Mikail de var”, derler.
Car’a yeten Cebrail de kanatlı,
“Can alıcı Azrail de var”, derler.

Meleklerden hiç biri de ölmez mi?
Mekânları nerde kimse görmez mi?
Yoksa bir hayal mi, akıl ermez mi?
“Bu bir sırdır Yaradan’a sor”, derler.

Kimlerden doğdular, tarihi nedir?
Anaları kimdir, babası kimdir?
Gözle görülmezse yoktan mı vardır?
“Kimi ateş derler, kimi kor”, derler.

Erkek mi, dişi mi, kimseler bilmez.
Bilen biri varsa neden söylemez?
Softa planına hiç akıl ermez.
“Kimileri dişi, kimi er,” derler.

Sıfatları hangi cana benziyor?
Uyumuyor gece gündüz geziyor.
Her bir kula günah, sevap yazıyor;
“Kâinatta gayet işi zor”, derler.

Şekilleri de yok, yaşı bilinmez.
Asırlardır akıllardan silinmez.
Kanatlıymış, uçarlarmış görünmez;
“Fazla sorma, bu bir gizli sır”, derler.

Can alan meleği görmek isterim,
Kula kastı nedir sormak isterim.
O nasıl vicdandır bilmek isterim,
“Allah’ın emridir sende ver”, derler

Böyle gafletleri ömrüme yazdım.
Bilimsel ispat yok, canımdan bezdim.
İşte ondandır ki dörtlükler dizdim,
“Daha fazla sorma, hele dur” derler.

Boş hayaller başımıza dert açtı,
İnsan dünyasına nifaklar saçtı.
Bilim çağındasın sabırlar taştı.
Doğruyu söylersem bana “kör” derler.

Aman be Turanî sende dert etme,
Mantıklı ol, cahil yolundan gitme.
Çağın ozanısın gerçekten sapma,
Bilimsel Yazarsan sana “yâr” derler.

25.07.2009