Çarpıntım var dünyaya ve ısrarla daha çok, daha çok kahve içesim..
Sıcak yazın ortasında penceremden sızan minicik sineklerin, kahvemin içinde sevişmeye can atası var..Ve ben elimde televizyon kumandası ile, o reyting manyağı komik dizileri Erol Taş gülümsemesiyle zaplıyorum..
Bahçemize dadanan tipsiz karganın 200 yıl yaşıyor olabileceği düşüncesi şu 2 günlük dünyada off’lamaya bile zamanın kalmadığını hatırlatsa da kulaklarıma inatla ve ısrarla hiç bir şey yapmamayı düşünüyor ama yediremiyorum kendime sessizliğimi...
Gözümün ucunu görememek neydi diye takıyorum kafama ve buna ters düşmemek adına gözümün en uzağına, kulağımın en duymayacağı seslere takılıyorum. Sonra da duyamıyor olmanın sıkkınlığı..
Ne kadar çok şey oluyor aynı anda farkındasınız değil mi? Evrenin kocamalığı hakkında bir ipucu aslında. Aynı anda ne kadar çok ruh aynı şeyi yakalayabiliyor ve aynı anda ne kadar çok insan aynı şeyden farklı hazlar ya da mutsuzluklar çıkarabiliyor.Nefes alışlarımın bana dar sevdiğim adama huzur olması gibi garip ikilemler..
Kapalı pencereler ardında seyrederken mahallemin garip enstantenelerini, yollardaki ayrıntıların içine giresim geliyor bazen. Birinin beyninin içine giresim, yaprakları dökülmeye yakın ağacın üzerinde garip sallantılarla duran kuşun kanatları olasım, karşı binanın 2.katındaki teyzelerin dedikodularına bulaşasım, alıp başımı bir yerlere gidesim var.. Olduğum yerde değilim. İçim bende değil..Zamanın gidişine aldırasım var..
Hiç bitmeyecek gibi bu sıkılmışlıklar..
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta