Var Şiiri - Nuri Cumhur Özkaya

Görünmeze inancımızı keşfettiklerinde
Bir sürü görünmez yaratıldı
Ölmemiz emredildi görünmez yaratıklar için
Öldürmemiz hatta

Hiç tanımadığımız insanlarla çiftleştirdik beyinlerimizi
Onlar için öldürdük kızımızı, kardeşimizi
Renklere isim vermek bile gereksizdi bence
Kan akıttık, gırtlaktan, bacak arasından, gövdeden,
Akıtılmasına izin verdik kendimizden
Akıttık akıtıldık, ağaracağımızı sandık, ama toprak gibi karardı günümüz
Güneş doğmuş ya da batmış gömülmüş hatta
Soğumuş, sönmüş, tutulmuş, lanet olmuş, cehennem olmuş umurumda mı?
Fısıltılar arasından sızan anlamları merak ettim
Bağıranların söylediği hiçbir şeyi anlamadım, ama korktum.
Kazandım biriktirdim, ama çalındı ama çalınmadı bilemem.
İnandıkça eller uzatıldı öpmem için
Kirlenen dudaklarıma yakışmadı hiçbir dua
Doğruldukça göğe erdi başım
Bulut bulut, dalga dalga göründüm kayıp aynalarda
Her gün evden çıkmadan fotoğrafımı çektim
Hiç yakışmadım herhangi bir sabahın sevincine, umuduna
Sildikçe temizledim kendimden uyanabilen eşyayı bile
‘Bize yalan söyledin’ dediler
Görünmez bir şey yaratmadan olmayan şeyin yokluğunu gösterdim sadece
Ölün, öldürün yerine, yaşayın, yaşatın dedim
Ama ölümün yerine geçmedi boşluk
Onları da temizledim kendimden
Ne de olsa dünya beynimde dönüyordu
Her insan birer gezegen kadar müstesnaydı benim için
Gecikmiş ışıklarına güvenebilseydim keşke yıldızların
Ne kadar çoktular,
Güvenebilseydim onlar temizler miydi beni kanmışlıktan.