Vapur Limanı Dulkadifecik Güz

Doruklara itilmiş uzak dağların başına aklar inmiş
Etekleri kızıl çamlı orman ve buğum buğum sis
Öyle de olsa geç sonbahar güneşi
Bütün elde kalanlatını var gücüyle derelere tepelere
Suda balıkçı kayıkları
Akşamın altın sarısı pırıltılarını topluyorlar
Günü gezmiş dolaşmış insan lar ahesteden ahesteden
Benim kafam proğram dışı mavilerle morlarla
Haftalar öncesinden kalan yağmur ıslaklığıyla
Serili yapraklar arasından
Dökülmüş bayırlardan ceviz yopladım kırdım
Dilimde hafif bir açlık sofrası
Eski ve nice sevgiliklerle kapısından gelip geçtiğim
Tanıdık bir şehrin köprü başındayım
Derken ayışığı
Alacakaranlıklardan omzuma düşen patikalık gölgeleri
Yanıma katıp
İneyim dedim...otuzbeş kırk civarı
Dul,
O kadifecik kadının ellerinden kahve içmeye
Hep
Enson helalliğini iki kaşı arası
Ve solmaz alaflarla dipdiri duran
Gülyananlarından aldığım
Prusya sitili bir saray avlusundan
Şehri bütün boyutlarıyla gözalabildiğine seren
Terastan indim aşağı
Meydanda çeşme şırııııl şırıl, havuzda güz döküntileri
Çal keman havası
Sırf gümüşlüler satan kuyumcu,
Baldırları bacakları tümden açık tombiş kadınlar vitrini
Porselenci
Çok eskiden akademili bir kıza ücyüzotuzüçlük sarılardan
Köstekli saat aldığım dükkan..
Hepsi yerli yerinde duruyordu turkuaz küpeler dahil
Dondurmacı kahveleri soğuğa yavaş yavaş soyunan
Sahil boyu bom boş...Gözlüklü yelek takım
Koridor aralığında bir garson
Kimsesizliği servis eder gibi kapı direğine yaslanmış
İskambil oynayan iki kadına bakıııp
Duruyor İtalyanca ve esmer
Ben vapur limanına varıyorum
Hemen yanı başında aklımdaki dul kadın...
Fakat ne göreyim çıra sönük
Kapı çekmiş gitmiş kilitli
Hani her seferinde öte yol yamaçlarından beri
Atıla atıla koşup karşılayan
Sevgili bir gülüşü çalıp da insan elleri boşta kaldı mı
Öyle ıssız, öyle harap...
Karşı sahildeki sıralı kasabaların susup seyreden öyle
Karanlık kaçağı buz soğuğu ışıklarından
Titreyerek yüze savrulan, öyle paramparça güz
Sokak sürgünü
Göçmen esintileri gibi

Seyfi Karaca........Ekim / 10