Van Mı! Şiiri - Emin Şahna

Yeniktir zamana, suskun olanlar,
Sevemez ki! Sevgiyi bilmeyenler,
Soğuk bir mevsimin tam eşiğinde,
Ben mor çiçeklerin açmasını düşlüyorum,
Cılız, cansız saplarıyla goncalarını birde.
Sokaklar da rüzgâr esiyor, havada kar var,
Buz gibi kara gecede, naylon çadırda,
Varlığını anlamanın başlangıcında
Ve gökyüzünün çaresiz umutsuzluğunda
Ve bu beton yığınlarının güçsüzlüğünde.
Çaresiz! Çocukları düşünüyorum…

Zaman geçti ve yer dört kez sallandı.
Sabahı görmeden bebeler, soğukta yandı,
Bugün kasım ayının yirmi birinci günüdür,
Çocuğumun doğduğu, heyecanlı o güzel gün.
Zaman akıp geçti ve Van bir kez daha sallandı,
Ben mevsimlerin gizini ezelden biliyorum.
Ve anların acısın yüzlerinden okuyorum.
Ve! Kurtarıcı mezarda uyuyamıyor.
Ve toprak, her şeyi ağırlayan toprak,
İnsan dinginliğine bir belirtidir.
Duyar mısınız? Nefesimdeki bir iniltidir…