Van'a Veda Şiiri - İbrahim Hakkı Eroğul 3

İnsan yaşadığı yere ait değildir, bildim.
Yolları arşınlayan bir tekerlekle dertleşirken
Diyeceklerini bir türlü diyemeyen boş gözler selamladı beni
Gözlerim istikbale kucak açan çocuk kadar heyecanlıydı

Bir gün bu şehre geldim
Yalnızlık karşıladı beni bütün serzenişiyle
Yabancılık sararken yüreğimi
Hiçbir refleks özlemlerimi susturamıyordu

Bir zerzele yakalarken ensemden beni
Öğretti herşeyi ve şükretmek neyin nesiydi.
Acı,zorluk yerleşti hafızamın iliğine
Yıkılmak nasıl olurmuş o zaman gördüm.

Dostlarım oldu hemde en iddialısından
Yürekleriyle her gece hakkı kurar, batılı yıkardık
Düş gibi gelen ne varsa
Düşmemek için gizlerdik, sözlerimizde

Delikanlılık bütün cilvelerini burada saçarken
Zihnimi günden güne farklı dünyalara açarken
Seneler nasıl geçiyor bilmeden, anlamadan
Bir kağıt parçası ile aklım başıma gelmişti
Artık ben büyümüş
Annem ve babam biraz daha yaşlanmıştı

Bazı sabahlar kıyıya vurup izlerdim o heyulayı
Van gölü, ne güzel bir gölsün derdim içimden
Sen Tamara'nın sevdasında bir çölsün
Diye devam ederdim.
Öğrenmiştim bende herkes gibi o hikayeyi
İşte o zaman anlamıştım
Bu diyarda fenerlerin
Bazen karartmak için de yandığını