Vampir Şiiri - Özge Özgen 2

iç hücrelerime koyu bir lens takıp
iyiliğin resmini çekmek
istemistim

yığınla çakıl taşı yutup
diz üstüne koşan parmaklarım
gövdemi kemiren
at sinekleriyle yarıştı çoğu zaman

zamanı ikiye ayırıp
içinden küçük filler çıkardığımda
bir kolum çok inceldi

yüzümde kiri-pası içine alan
iki küçük delik
daha keşfettim

Sırtımdan aşağıya derimi kaplayan
sonra bin parçaya
ayıran bu çağ

nasıl da
içten içe gevşedi

önce sürünmeyi
sonra
yürümeyi kim öğretti bize

tanrı mı

çarşafa dolanan ikindiler vardı birde
yüzüme çamuru savuran
yağmurun
içine fesatlık bulaştı

sanki , dünya kimseye ait değildi
gök taşları
iniyordu üstümuze

tanrının bir sözü ile

tam beş yaşındaydım
karnında naylon bir bebekle dolaşan

ayaklarına pembe çoraplar giyen ve
garip sesler çıkaran
yarasalar gibi birazda

acı, aç içimi
ben yerini rahatça reddeden
bir dişiyim

dünya
in sırtımdan

suyunu içmeyen
bir kertenkeleyle
öpüşmek istemiyorum bir daha

tekrarı

yok

olmayacak

hadi küçük bir fırçayla sür beni dünya

kaburgalarından aşağıya kanayan
vampir olacağım.