Vakitsiz ayrılıklar kondu yüreğime

vakitsiz ayrılıklar kondu yüreğime hep
ben hiç zamanında sevemedim
solgun yüzümdeki ümitsizliğime sebep
bir yıldız kaydı ruhumdan göremedim

bahar melteminde bir çocuğa düşer
mutluluktan yana kurduğum tüm düşler
durmaz hakikat yoluma mayınlar döşer
özlem akar kanımdan kanım acımı süsler

yetim burukluğunda hüsranı katlanıp
gönül düşer kağıda gözyaşıyla çürümüş
oradan bir kelebek olur da kanatlanıp
bir yol arar ki ne ins ne de cins yürümüş

bir cesedim sanki yalnızlıkla tütsülenmiş
yarınımdaki ümit belkide en dipten aşağıda
anladım ki mutluluk günahlarla süslenmiş
kabullenmişliğim ondan gerek duymaz ağıda