Vakitsiz Şiiri - Eylem Çelik 2

Gövdesi gündelik telaşları sırtlarken
Sakallarında kara hüzünler uzatıyor bir adam
Öfkelendiğinde alnında çıkan okunaklı bir çizgi
Dudakları kızıl elmaslar doğuruyor
Tutmayacak yerden kırık hevesi
Yıldız yok gecesinde,
Aynı gökyüzünün koynunda olsa da yaşam.
Gövdesi gündelik telaşları sırtlarken,
Dudaklarından kızıl sitemler doğuruyor kendini kendinden alıkoymuş bir kadın.
Öylece duruyor yolunu
Melankoliye emanet etmiş bildiklerini
Gözlerinde yalnızlığın kırık aynası
Sahibini çıkmaza ilikliyor bir aşk
Ve mutlak surette kopuyor düğmeleri
Derin ve şekilsiz ısırılmış içi kurtlu bir elma gibi zaman
Serçeleri ürküten bir kör ne kadar suçlu ise ikisi de o kadar suçlu bu vakitsizlikten.