Vakit Yine Akşam Şiiri - Ayten Özgün

Vakit yine akşam
Güneş battı sonunda
Güneşin şavkı vurdu denize
Her taraf kızıla boyandı
Yakamozlar oynaşıyor suyun yüzünde
Dalgalar dövüyor koyların kıyılarını
Kulaklarımda dalgaların hırçın sesleri
Dalıyor gözlerim uzaklara
Sonsuzluğun ufkunda kayboluyor
Diner mi bende ki bu hasret yüreğimde ki özlem
Sende her mevsimden esintiler vardı
Bambaşka dünya vardı bakışlarında
Gecelerimde sensizliğin matemi var
Bakmayın gülüşlerime
Bedenimde yılların yorgunluğu var
Anlatmak istediğim bir çok şey var aslında
Yüreğimin derinliklerinde
Anlatamıyorum
Dilim damaklarıma yapışıyor
Dudaklarım da tutsak kalıyor kelimeler
Köreldi bedenim bu aşk fırtınasında
Üstelik bir de ayaz vurdu
Söndü yüreğimde ki umutlar
Takvimden bir yaprak daha düştü
Bir gün daha gitti ömrümden
Git gide kısalıyor zaman
Bir aşk döngüsünde zamanla yarışıyorum
Sensizliğe bürünmüş akşamın ufkundayım
Hasretinin acısı çöktü içime
Yüreğimi yakmakta
Seni sonsuzluğun ötesinde özlüyorum
Hiçliğe doğru yol almaktayım
Korkarım tekrar doğmayacak güneşim