Vakfeden Meyale Şiiri - Seyfi Karaca

Umurundamı…
Bağlamış saçını başını sarıya
müstesnalara gitmiş elin kısrağı müstehcem Küheylan
Deli dolu, derdini deşince dağdan tepeden,
Gömülmüş hırçınlığın diyetine Şeb-efruz
Ne balını isterim ne belasını diyen gibi
düşmüş can derdine günü sönecek bahsinden
tepeden tırnak ve burda yağmurdan çürümüş toprak
İçi gidiyor, sözünü elden esirgemeyen ömrümün
Parmaklarımın arasında
En sonuncu
Elveda
Caddelere ara vermeden dalan tutuklu şehrin
Şemsiyeden bile su damlıyor, sustaya kalkan bir ok gibi
Nerden nereye…
Melankoli karışık iskambil güzeli parçalana parcalana oyun kesen
bir güvenli el arar variverecek
Koşarak beni..
Kapısından içeri zor attığımda beni, kovalar hala icimdeki nefes
Ve sureti Haktan görünür mermer masalardaki yüzü kostagın
Kahvedeki Iskandinav dişi
Hem dondurucu serinkanlı hem Aşka kesik doguştan
Kovsalarda gitmem sonra ordan, beni ben çagırmadımki oralara
O, denli kızın sandık düzen çeyizine bakmadan
Avunamam, dertsiz başıma dert almadan,
Günün iyce Poyrazina duran ben,
Kapatamamda actığım hesabini anlamadan Halden,
Hayret şeylere aklımı çeldiği pervasız pırıldağı
Dinlemeden anlamam ne mücevher şeymiş, bulamamda huzuru..
görmez, görüşemez isem eğer
vakfedenden …Meyali

Seyfi Karaca........Nisan / 06