Vak, Vak Tren Şiiri - Bahattin Çakılkaya

29.11.07
Demir yollarında
Makinist olsam.
Lokomotifim beyaz,
Vagonlarım renk, renk.
Üzerinde gittiğim ray,
Biraz önce geçtiğim istasyon,
Trenime hayran olsa.

Çevirdim mi yolumu,
Şehrin en işlek caddesine,
Kaybetme korkusundan raylar,
Her nereye gidersem gidiyim,
Önüme serilse.

Trenimle pazara gittiğimde,
Ara sokaklara saptığımda,
Çok normalmiş gibi,
Görenler yadırgamasa.

Yükü sevgi olsa trenimin.
Kalabalıklara sevgi dağıttığında,
Sevinçten uçabilse mesela.
Bu kadarı da fazla deme,
Raylar uçabiliyorsa,
Trenim neden uçmasın ki.

Düşünebiliyor musun?
Takılmış trenim,
Göçmen kuşların ardına.
Ters V’ nin en uzun parçası.
Hele birde en öne geçince,
Ters V olur ters Y.
Aşağıdan seyredenler,
Akıllarını yer be.

Trenimin düdüğü,
Hangi göçmen kuş sürüsüyle uçuyorsa,
O kuşların ötüşüyle çalsa.
Vak, vak diye öten bir tren düdüğü,
Olur mu? Acaba.
Göçmen kuşları vurmaya çalışan avcılar,
Kahvehanede bir tren vurdum diye,
Övünürler mi? Acaba.
Bence övünürler ama
Kimse inanmaz onlara.
Bahattin Çakılkaya