Uyku tutmazken uykularımın
son postası kalkardı gardan
ardımızdan ne uğurlayan ne el sallayan
olmazdı gecenin o saatinde
birbirine bağlı çocuksu Vagon'lardı
hızla gelip geçen kibrit kutuları
buğday tarlalarında başaklar Fülüt çalarken
bostanlarda kaplumbağalar
buluşurdu kaçamak
güneşin kızıl bir güle dönüp iz bıraktığı damlar
ve o damların duvarlarına dayamış sırtını
sararmış bıyıkları ve elleriyle tütün rengiydi adamlar
yırtık lastik pabuçlu
ağzında
sakızıyla
kızlardı gülümseyerek tek uğurlayan
bakarlarken trene gözlerinde sorularla
hızla gelip geçen odalardı tren
canları acıtan düdük sesiyle
bir gün belki bu odalardan
bir anne
belki bir baba
inerdi elinde bavuluyla
hiç gelmezdi ki beklenenler
odalar yürür giderdi giderdi
kapkara
beşik gibi salladıkça tren
uyurdum
sakız çiğneyen kızı
alırdım koynuma
uykumuz is kokardı
Yüksel Nimet Apel
24/Haziran/2014/Salı/Bodrum
Yüksel Nimet ApelKayıt Tarihi : 24.6.2014 21:37:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
son postası kalkardı gardan
ardımızdan ne uğurlayan ne el sallayan
olmazdı gecenin o saatinde
birbirine bağlı çocuksu Vagon'lardı
hızla gelip geçen kibrit kutuları
Sahi...Nasıl da dizerdik böş kibrit kutularından vagonlarımızı peşepeşe... Ben hep anneme, babama, kardeşlerime giderdim o binicik vagonlara atlayıp. Sonra yönü mü değişti yolculukların. Sevilene doğru mu giderdi vagonlar hep?... Hayallerimiz doldursak her birine yeter miydi acep kara vagonlar?...
Kutluyorum yürekten Nimet hanımcığım. Bilseniz beni o vagonlarla ne kadar uzaklara götürdüğünüzü. Üstelik biletsiz...
Teşekkürler, sevgiler, sevgiler...
TÜM YORUMLAR (2)