Gözümden süzülüp çeneme kuruyan
yaşlar gibiydi sözün
kaç çiçek soldu namımda
boş vagonun umut yolcusuydum adında
Gözünden gözlerime uzanan
soğuk bir namluydu aramızdaki yalnız bağ
başının omzuma düşüşü
meğer çelik kabzaymış
Anlayamamışım seni
sözlerin birer tohum değil
boş kovanmış meğer.
Kalbin ıssız vagonmuş
ben ise içinde ölü bir umut
Kayıt Tarihi : 22.3.2023 02:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!