V'âli Bey Şiiri - Furkan Enes Abça

Kimlere niye battı bilmiyorum bu sakalım?
Eğer ki çok istiyorlarsa keselim bakalım.
Yetmedi mi o zaman kül edelim ve yakalım.
Yahşi görsün pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Duymazsa herhangi hiçbir kimse müthiş nîdâmı.
Kesin kökünden, bu fermân sakalımın îdâmı.
Canın çıksın sakalım, görsünler gerçek endâmı.
Mesût olsun pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Henüz bitmedi kış uykum, çıkamam mağaramdan.
Yüzüm görünmez, almış rengi kömür karasından.
Kesmiyorum çünkü dertlerden çıkan yaralardan.
Herkes bilsin, pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Suç benim değil, yaratılmışım anadan doğma.
Bütün âdetler, sanırım yobaz atadan kalma.
Bilenmiş bir keski, paslanmış kör çelikten olma.
Gelsin biçsin, pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Ne bakıyorsunuz, ben de sizin gibi bir mahlûk.
Aramızdaki tek fark belki idrâk yâhut uyruk.
İhânet edersem kendime, olayım bir boşluk.
Böyle bilsin pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Aman Allah! Beni görürsen çek bir istiâze.
Öldüm çünkü çoktan, karşında duran bir cenâze.
Her ne kadar ölsem de bedenim hâlâ taptâze.
Tövbe etsin, pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Ne farkı var acabâ bu da bir sakal-ı şerîf.
Câiz midir, eğer kesersem olur muyum müsrif?
Derlerse bana ki, doğuştan kösedir bu herif.
İnanmayın pek muhterem hocalarım v'âli bey.

Karşınıza çıkacak sizlerin garip bir sefil.
Eyleyecek sizlere çirkince ayıp bir fiil.
Dönüşü yok artık, epey çoktan tutuştu fitil.
Kus'ra bakma'n pek muhterem hocalarım v'âli bey.