Uzun Susmalara Sığar mıydık?

daha uzun susuyorum artık..
güne konuşmalarım azalıyor,
değişmiyor kötü daha kötü
askıda umut arıyor bakışlar.
omzuna dokunuyor sesler,
'fazla mutluluğun var mı?'
yanıtsızlık bahçelerine
mevsimlik, geçici çiçekler ekiyoruz,
tıpkı heveslerimiz gibi.
göz kırpıp giden ışıltılı bir bakış...

uzun uzun susuyorum artık,
insana paralel, boyumu aşıyor geçtiğim ağaçlar..
işte,
yine sesinden şiir döküyor içime
yaprakların hezeyanları.
yaralı onlar da..
onlar da boyun büküp vedaya yelteniyor bu ara..
dudağımda pavlovun köpeklerinin kıstırdığı
zoraki bi ıslık,
içimi orta yerinden bölüyor dişleri..
çürüme içinde diri kalıp
us ile göçedursam diyorum.

korkarım ki artık,
yuta kusa susuyorum sevdiğim..
cebimde güz'sel mavilikler,
içimde dün'sel geçişler..
bak! şehir,
izlerin ıslaklığını silmekte ustalaşmış;
gizlerin üstünü,
uğultulu ninnilerle örtmeye alış/tır/mış..
hepimizi herkesleştirip
zoraki büyü/t/meye programlamış..
kimimiz,
reddi sabit görmüşüz..
kimimiz ruhumuzu asmışız,

susarak ölmeye çeyrek var sevgili,
yaklaş..
uzat omzunu
yaslamanın tam zamanı başımı..
yaklaş..
buralar kalabalık,
her dili konuşan kent sokakları
sevda dilini bilmiyor.
uzat..
uzan tut elimi,
yürekçe bilmeyen şehir
yutmadan beni,
bakışlarımda inançlar asılmadan
uzat tut ellerimi..
susalım.....⚘
.....özlem/
ekim/on bir