Üzülme Annem Şiiri - Recep Şahin

Toz ile kan karışımı kızıl bir örtü örtmüş yüzünü,
Bağırıyordu avazı çıktığı kadar, yavrularım,
Kurtarın yavrularımı ne olur, kurtarın diye,
Koşmaya çalışıyor, koşamıyor sürüklüyor kendini,
Vücut gitmiyor düşen bomba parçalamış bir tarafını,
Hissetmese de vücudunun yarısını,
Tüm varlığıyla korumak istiyor çocuklarını,
Oysa zalim düşman uçaklarından atılan bombalar.
Başlamadan bitirmişti yavrularının hayatlarını,
Üzülme Annem bu zalim insanların arasında yaşamaktansa,
Belki ölmek bir dava uğruna daha hayırlı,
Kendini medeni sanan canavarların,
Attığı bombalar parçalasa da günahsız körpe bedenlerini,
Yavruların şehit oldu, güller gibi açacaklar Ebed’te
Zulüm ile abat olan gördün mü hiç dünya’da,
Bunlarında bir gün sonu gelecektir elbette.
Nurdan bir abide gibi dona kaldı vücudu.
Yaş dolu gözlerinde, kurumuş yaşlar akmıyor.
Kalkmak istedi kalkamadı, düştü yüzükoyun yere,
Bombardıman korkusuyla yanaşamadı kimse yanına,
Teslim ederken ruhunu Yaradan’ına,
Gözlerinde yaştan eser kalmadı.
Tebessüm ediyordu artık her şeye,
Biliyordu, boynuzlu koyundan boynuzsuz koyunun hakkı alınacak.
İlahi mahkeme bir gün kurulacak.

İstanbul 04.08.2006