Üzülme Şiiri - Abdullah Takım

Çorak topraklar gibi beklerken yağmurları,
Götürürse, sel götürsün üzülme.

Sürükler cesedini,vursa da taştan taşa,
İki büklüm, baş aşağı büzülme.

Bekleme avcıları düşmek için kapana,
Sıra sana gelecek,hedef olup,dizilme.

Kırk yıl yaşadığın dost çıkarırsa gözünden,
Parçala anıları,kader olup yazılma.

Ölürsen ayakta öl,gücünü kaybetmeden,
Mecalsiz güne kalıp,ayaklarda ezilme.

Bitmesini bekleme,uygun zamanda bırak,
Söyleme son sözünü,yarım kalsın, bezilme.

Gök kubbeyi taşı da,taşıma gam yükünü,
Ağaç gövdesi gibi,içeriden kazılma.

Mertlik mazide kaldı,kol gezer,sinsi yüzler,
Görünmez varlık gibi,düşmanına sezilme.

Doğrusu olduğu kadar,eğrisi de hayatın,
Sahip çık benliğine,ilk darbede bozulma.

Esiri olma sözün,o olsun sana köle,
Toprağa düşsün cemre,hemen orda çözülme.

Ne varsa en önde var,gerisi ona mahkum,
Sen de en başta dur,kuyruk olup dizilme.