Üzülme Şiiri - Gülçin İçöz

Yoksulluktu bu!
Bir ayağı eksik tahta sandalye kadar dengeli.
Akşamdan kalma bir ekmek gibi kuru! Hayal gördürten susuzluktu bu!
Delirmek kurtarmıyor gecelerimi.
Çıkıyor üstüme yorganım karabasan gibi.
Hafif bir sızı var bacaklarımda
Üzülme dün gecenin bedeli.
İçimde şimdi doğmaya hazır oğlun.
Acıtıyor canımı seçerken genlerini.
Kulaklarımda şimdi sagır eden tik-tak sesleri.
Nasılda bir hayvana dönüştürmüşsün kendini.
DUR! Konuşmak için çok geç
Homurdanmaya alışmışsın sen
Hemen çık git,beni öldürdüğün bu evden
SUS ve bırak!
Nasılsa katlederim kalbimi ben yine acı acı
TIRMALAYARAK!