Üzülme Gidiciyim Ben

Üzülme,
Gidiciyim ben
Bak, çayım soğur hemen.

Bir kaşık atarım demliğe
Uğrayanım edenim olmaz ya benim
Karnım acıkınca belirtebileceğim
Kimse yoktur
Karşındaki perdeler hiçbir mahremiyeti saklamaz
Açılmaz da zaten
Şuracıktan gördüğün kapı var ya
Ondan kafamı bile çıkarmam ben

Aldığım üç beş koku
Şu eve girdiğinden beri neyse o
Gördüğüm gözler yalnız aynalar
Sarıldığım kim varsa epey sessizdir
Bir yastık mavi, öteki beyaz sonuçta
Onların çok derdi olmaz
Susarlar anca

Artık demeye başlayalı
Takvim yaprakları yerli yerinde

O görülen gün
Gözlerin bana bakmaz demiştim artık
Senedimde imza akmamış
Baksan da, anlamaz olmuşsun artık

Üzülme
Gidiciyim ben

Mezarımın yerini bilen çıkmaz
Muhtara bir not bırak da öyle git çıkarken

Çayın soğudu dinlerken

İki elin arasında tutmazdın ki sen

Alyansının sesini mi dinletirsin bana

İncebel camda

Bilmem

Ben seni işte böyle bilmem
Her sabah terlikte yalın parmakların
Bu gün ak beyaz çoraba sarılmış
Bi çekingen gelmişsin yanıma

Sağ elin
Sol kolunu ovuşturur olmuş karşımda

Dudağını sıkmaktan kanatacaksın

İki elinin arasındayım şu bakışlarında

Sınama beni
Ben ince ve gerginim devamlı
Ellerin arasında koparsam

Kanarsın

Ağlayamayan kadını kanlar içinde görmek istemem hiç

Sınama beni

Hem yaklaşma bana
Ellerin
Alışık değildir nasırlara

Sahi
Kaç kere dokundun namuslu adama?
Bakışların oldu mu delikanlı gözlere?

Ağzını açma
Yeter

Zaten gidiciyim ben..