Üzülme Şiiri - Münire Çevik

Üzülme mutluluk kalbinde…
Gönlünde yer verdiğinde…
Ruhun neden bu kadar darda?
Kışın çok, dalların karda…
Melekler sana el açmış niyazda…
Gönül kutlu yer, gönül sevgilinin hanesi…
Gönül bağ bahçe varmı gönülden gayrısı ?
Tuttum elini gel diyor…
Sevdim sevdin…
Gönül verdim gördün diyor…
Nereye baksan benim varlığım bak aynaya gör diyor…
Muhabbet gönle düştümü musaya dağdan gelen ses yüreğini parçalar…
İbrahime tutuşturulan ateş seni selamete çağırır…
Eyübün yaraları RABBİM RABBİM diye bağırır…
Her gönül çektiğini bilir çektiğini bilenide RABBİ bilir…
Şu kainat ayna neresinden baksan ALLAH görünür …
Biliriz gönlün üzülür ,gözlerinden yaşlar süzülür…
Bir od düşmüştürki içine yakar kavurur…
Zalim dışardamıdır?
Kimsenin zulmu kişinin kendine ettiği zulühamden daha beter değildir…
Zalim insan öldürür insan ruhunu…
İkisi arasında ne fark vardır ?
Tenine biri işkence eder diğeri gönlüne…
Marifet hakkıyla kendini bilmede…
Blmiyorsa kendini hakikati ne bilsin serseri…
İnsan dört duvar arasına sıkıştırmış kendini ne ötesini görür nede gerisini…
Mana ehline bak gözünü aç…
Nasihattır bunlar sana dilini tut gönlünü aç…
Kadir mevlam sofrayı kurmuş kullarının hepsi aç…
Kalk hanene temiz bir sofra aç…
Çalış gayret et gönülleri doyur, alame nurlar saç…
Can yemeğiyle can suyundan dağıt gönüllere…
Şifa olsun gariplere…
Ariflerede taç …

Münire Çevik 10 Aralık 2019 ·