. Üzülme Şiiri - Turgut Uzdu

Üzülme
Su bildik yere damlar
Sabırla oyarmış
Oyulmadık yer kalmadı yüreğimde,
Ha bir fazla ha bir eksik
Bir ıssız gönlüm var zaten zar zor taşıdığım
Her zerresi inanmazsın kesik kesik

Eski bir dost bekler köşe başlarında
Tuttuklarımdan kalan izlere yapışır
Çırpınırım
Tutar kökümden bir garip talih, sökülürüm
Rengim kaçar
Her sonbahar ben dökülürüm
Her sonbahar ben dökülürüm

Filizlenmeye hasret umutlarımı gömerim ısssız tepelere
Yağmur uğramaz, rüzgâr uğramaz
Solgun renklere bilirim aslında
Arı uğramaz
Kelebek konmaz

Üzülme
Varlığın yokluğa denk olduğu denge kuruldu
Tam ortasında boynu bükük dururum
Bahar varmış, çiçekler açarmış,
Şarkı söylermiş yanık bülbüller
Umurumda olamaz dostlar
Ben en kurak yerde otururum

Ne kalem değiştirir yazıyı ne isyan
Hep aynı yokluğun müziği çalar
Çizilmiş bir defa isimler
Yollar buruşturulmuş
Çöpe atılmış güzel resimler

Bir elim düne uzanmış durur
Varsa diye bir mutluluk tutacak
Gözlerini acıyla sulayan şu yüz
Ona sarılıp
Bütün ızdıraplarını unutacak

Teselli etmez gece yahut gündüz
Mehtap hep aynı batar, güneş aynı doğar
Üzülme, yeni değil hıçkırıklarım
Çırpınışlarım yeni değil
Bu garip doğduğundan beri ağlar