Üzüleyim mi Şiiri - Hamdi Oruç

Şükrü amca öldün
Üzüleyim mi
Sevineyim mi öldüğüne

Tam zamanında ölmüşsün şükrü amca
Senin oturduğun kahvenin önünde
Şimdi “inci-boncuk tezgahları var
Keyfince çay içeceğin bir yer kalmadı dünyada

Senin sahile indiğin yol
Çocukluğunda dereymiş işte o yol
Yol da dere gibidir diyelim mi
Suyu insanlar ve araçlar olan bir dere
O yol otopark oldu
Doldu da doldu
Boş yer yok
Gün aşırı inerdin yaşasaydın sahile

Ve senin evin karşısındaki bahçeye
Kız çocuklarının ip atladığı o bahçeye
İster misin bir gök delen yapılsın
Gökdelen de bir ağaç gibidir diyelim mi şükrü amca
Gölgesinde uzanıp yatmasak da
Taştan tuğladan demir gibi bir ağaç
Hem meyve veren bir ağaç
Sen alışamazdın biz alışırız bu ağaca
Ölümüne bile alışıyorum her geçen gün biraz daha

Haksızsam söyle
Bazen şöyle diyorum:
Öldüğün için neden zülmüşüm bilmem ki,
Sana her yeni gün geçen günleri aratacaktı…