Uzlet-ten Cezbe-ye Şiiri - Ömer Albayrak

Ne şan mesut eder ne de asâlet,
Sevmekle mümkündür ancak saadet.
Ilâhî sevgiye gönül verenler,
Istemez dünyada ne mal ne servet.

Seven boyun eğmez şaha, fermana,
Yağlı urgan taksan çıkar meydana.
Ateşi, gül eder koru, kıvılcım;
Kavuşmak isterse gönül canana.

Günde rastlasada kırk gülizara,
Gönül gözü rağbet etmez ağyara.
Halvet yeri ise canla, cananın;
Seven tereddütsüz girer mezara.

Sûr üflenir Mizan, Sırat kurulur;
Kün emri gelince yoktan, var olur.
Menzil-i maşuk-sa çilenin sonu,
Uzlet-ten, Cezbe-ye geçit bulunur.