Üzerinden kış akan bir kadın

Üzerinden kış akan bir kadın
Gözleri başka yöne çevrilmiş, bazen kapalı
Beni seyretmektedir
Perdesi sıyrılmış topal bir arabadan
Ya da aşağıya doğru uzanarak saçlarıyla
Büyükçe bir evin penceresinden
Bir emri verecek gibi olur
- Sökün
-Sökün kalbini yerinden!

Karşıma çıkar ansızın
Bana bakmaz ama seyreder beni
Ben ise gözlerimi hiç ayırmadan
Orada dururum ayaklarımla
Yattığım yerden yukarıya
Sadece yıldızlar görürüm
Henüz icat edilmedi yüksek binalar
Gökyüzünü giydirmediler henüz
Merakla sorarım neyle çağrıldığını onun

Üzerinden kış akan bu kadın
Yaşlanmış bir kentin
Soğuk binalarında, yamalı yollarında dolanır
Karından, sisinden akıtır
Kimse fark etmez, ben bilirim
Bir tek ben
Islanırım aydınlığın kaynağında

Ona bir mağarada rastlasam
Oyuklarına kafamı yasladığım
Zamanın daha yavaş bazen donuk
Hiçbir şeyin paslanmadığı
Ürünlerimden sunsam
Bilmem ki bir an
Hoyrat parmaklarımın titremesinden
Bedenimin ne denli ateşlerce deşildiğini
Merak eder mi
Bir kalenin dik burçları daha kolay gibidir
Saçları olmazsa
Ya da yakalanıp işkencelerde ölmek
Eğer o bakmazsa
Bilmem, fark eder mi

-Baba, ağaçlar bize ne anlatmak istiyor?

O kış kadın bununla belli olur
Benim için
Anlarım ki soğutacak gövdemi
Ben adını fısıldayınca

Çocukça masumiyetin
Ormanlar pür iken var olan
Ve unuttuğumuz
Bir soylu gülümsemesiyle büyütüldüğü
Taze ekmekte kokan
Ya da sıklıkla denizlerde rastlanan
Sırlarımızı da sakladığımız
Yaslanarak
Ya da bir döğüşte hem vurur hem vurulurken
Acıyla karışık
Küçük bir yansımasıdır
Beni asırlar öncesinden
Getirip de
Bir zaman yolcusu gibi
Tutkun eden

Kışın bu genç kadını
Ateşten kıpkırmızı olmuş
Ellerimi tuttu bir gün
Bu sefer yüzü yüzüme doğru
Omzumdan taşan saçları
Bedenime, oradan
Göğüme ulaştı
Her yanı kaplayan ve
İkimizi birden içine alan
Bu yeni mevsim…
Biz bir olunca oluşan
Zamanlar ve kıyafetler aşarak gelen…

Ağaçların tam da anlatmak istediği gibi…