Uzayan Yollar Boyunca Şiiri - Volkan Aksal

/an/

kollarını iki yana aç kanamalı bir bulut geçiyor
ruhumuzu ıslatan bütün yalanlar kadar siyah
sesinden bir parça ışık sun içim içimden geçiyor
karanlık diz boyu ölüm hükümdar mutluluk seyyah..

/şiir/

yürüdüm uzayan yollar boyunca
göğsümden açılmış bir kapı vardı
koridorun sonunda bir pencere
ve bütün düşlerin rüzgar aldığı
tarihleri içe gömülmüş anılardan tut da
geçmişin en sarı resimlerinden
geleceğin en parlak sayfalarına kadar
kaygıların ve umutların çatıştığı
adı aşk olan bir odaydı şiir..

sesinden yüzünden ve gözlerinden ömür biçtiğim
ellerinden dağlar denizler ve rüzgarlar demleyip
sabahları bir bardak çay içtiğim
adı aşk olan bir oda..

/kanayan/

yürüdüm uzayan yollar boyunca
gözlerinizden kaçan bir yara vardı..
isli duvar diplerinde yalınayak çocuklar
kumdan kaleler kadar dayanıksız
bitkin aç ve bakıma muhtaçtılar..
bir kez dönüp baksaydınız
bütün kederli manzaraları alıp
yeniden inşa edebilirdiniz düşlerinde..
iyiye ve güzele dair
bir kıyas olurdu elinizde
ve onarabilmek için bu çatlağı
belkide bir umut olabilirdiniz..

oysa her sırtınızı döndüğünüzde
torbaları zehir doldu onların
ağızları küfür
gözleri keder
kalpleri nefret..

anladım ki hayat bu çıkmazda
hiç bir noktasını birleştiremediğimiz
eğrilerden ibaret..

/umut/

inandım uzayan yollar boyunca
bütün yasal hakların baharı savunduğu bir yer vardı..
mumçiçeklerinden ve akasyalardan bir zaman
ışıklar sarmaşıklar ve aşıklar vardı..

yakamda kokusu ilkyaz ağaçlarının
elimde rüzgarı savruk saçlarının
bir dal kırılsa bin tohum saçıyordu
inandım uzayan yollar boyunca..