… Uzaktan sevmekti bizimkisi…
Birimiz kafeste birimiz son nefesteydi sanki… Yaklaşamamak, yaklaştığında dokunamamak, dokunsan bile yanına alamamak.
Bizimkisi aşkım duran haliydi.
Ben sana durdum, saatleri sana kurdum. Gülüşümü gelişine sakladım, gelişini belki son nefesime…
Kime seslenirsem sağır…
Ne yana bakarsam bir beyaz duvar…
Sonra kulaklarımda bu şehrin ugultusu… Alabildigine bir bezginlik yüreğimde….
Çok zaman kaybettim.
Çok zaman ve biraz ümit.
Özlemle yaşamak da bu olmalı...
Kayıt Tarihi : 15.7.2018 11:57:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ekrem Öztürk 3](https://www.antoloji.com/i/siir/2018/07/15/uzaktan-sevmek-bizimkisi.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!