Uzaktan Sevilmiyor İnsan

Uzaktan Sevilmiyor İnsan

Öyle uzaktan sevilmiyormuş insan,
Bunu en çok akşamlar öğretir.
Işıklar tek tek söndüğünde
Bir odanın içinde
Kendi sesin yankı yapıyorsa
Anlarsın.

Kırkından sonra
Zaman acele etmez artık,
Ama kalp
Hiç olmadığı kadar
Yakın ister her şeyi.
Bir bakışın gecikmemesini,
Bir kelimenin yarım kalmamasını ister.

İnsan paylaşmak ister.
Bir günün yorgunluğunu
Masaya bırakmak ister.
Anlatırken bölünmemeyi,
Dinlerken kaybolmamayı ister.
Sohbet dediğin
İki yalnızlığın
Birbirine yaslanmasıdır biraz.

Sıcaklığına ihtiyaç duyar insan.
Eller bazen
Sebepsiz üşür.
Bir avuç içi
Bütün cümlelerden daha ikna edicidir.
Bir çift göz ister,
Bir gülüş ister;
“Buradayım” diyen
Sessiz bir gülüş.

Öyle uzaktan sevemez insan.
Yanında olsun ister sevdiği.
Aynı havayı solumak,
Aynı sessizliğe dayanmak ister.
Can ister,
Nefes ister.
Sabah uyanınca
Bir başkasının varlığına
Şükretmek ister.

İnsan baharında filiz bekler.
Her yaşın bir baharı vardır
Ama geç açan çiçek
Daha çok ister güneşi.
Dokunulmak ister sevda,
Seyredilmek yetmez.
Kokusuna varmak ister insan,
Çünkü uzaktan
Hiçbir koku gerçek değildir.

Fotoğraflar aldatır.
Hatıralar eksik bırakır.
Sesini duymadan
Sevmek zordur.
Aynı odada nefes almadan
“Biz” olmak
Yarım bir kelimedir.

Öyle uzaktan sevilmiyormuş insan.
Kırkından sonra
Kaybetmek
Bir ihtimal değil,
Bir korkudur.
O yüzden susar insan.
Söyleyecek çok şeyi varken
Bir cümleye bile cesaret edemez.

İçine atar.
Sevgiyi,
Özlemi,
Kırgınlığı.
Kalp geniştir derler
Ama her içine atılan
Biraz daha daraltır içini.

Aslında insan her yaşta
Güzel sever.
Çocukken korkusuz,
Gençken aceleyle,
Kırkından sonra
Temkinli ama derin.
Sevmesine sever de
Ulaşamazsa
Sessizce eksilir.

Ölür biraz insan.
Kimse fark etmez.
Gülerken bile
Bir şeyler yarım kalır.
Bir şarkının ortasında,
Bir cümlenin sonunda
Hep eksik bir nefes vardır.

Uzaktan sevemez insan.
Çünkü sevgi
Bir mesafe değil,
Bir hayatta kalma biçimidir.
Dokunamadığın yerde
İnanç başlar belki
Ama sevgi
Orada uzun süre yaşamaz.

İnsan sevdiğini
Sesinden tanır,
Nefesinden ezberler.
Aynı havayı solumadan
“Biz” denilen şey
Kurulmaz.

Öyle uzaktan sevilmiyor insan.
Kırkından sonra
Kalp susarak yaşlanır.
Bir daha kimseyi
Başından çok
Kalbine almaz.

Ve insan
Bunu fark ettiği anda
Korkar.

Çünkü bilirsin artık:
Sevgi gecikirse
İnsan alışır…
Ama kalp
Bir daha açılmaz.

Uzaktan sevemez insan.
Sevdiği tende
Dinlenmek değil,
Hayatta kalmak ister.

Dokunamadığı sevgide
İnsan
Yavaş yavaş
Kaybolur.

Hüseyin Erdinç