Uzaklaşmak Senden Şiiri - İsmail Duran

Günlerim takvimden kendilerini silmekle meşgul,
Bense seni içimden…
Özrüm kabahatimden büyüktü,
Hep sana göre,
Ne yapsam suç, bu nasıl iş böyle?
Müsaidi yok mu bu sevdanın, durup
Bitirmek istiyorum artık.
Önemli değil demek istiyorum,
Bana yaşattıkların için,
Sen özür dilemeden,
Zaten dilemezsin de…
Kendimi avutuyorum işte,
Ne faydası var,
Bir umuda sallıyorum kendimi,
Ölüme gidercesine…
‘O’nsuz yapamazsın dediler,
O diyenler O’nu hiç bilmediler,
Basit sandılar, O’nu,
Yanlış bildiler,
Ben uzaklaştım senden…
Ve de acıdı kalbim,
Ama hissettirmedim,
Kimseye.
Acımı paylaşacak kadar onurlu olmadım, ben
Senin yüzünden…
Bıkkınlıklarım olmadı hiç,
Senin için kendimi harcarken,
Velâkin sen ne yaptın benim için, ya sen?
Az mı buldun yoksa bunları?
Doğru sen hep ‘çok’taydın,
O zaman, neden beni acıttın,
Keşke en baştan hep başkasında kalsaydın…
İlk gelişin kadar, son gidişin de,
İkisi de çok karamsardı,
Ama bir sor,
Ne karanlıklar oluşturdu bu,
Karamsar içimde, bir sor hele…
Gittiğinde ne oldu diye hiç merak ettin mi?
Üşüdüm sadece,
Çünkü sen bütün insanlığımın sıcağını,
Alıp kopardın benden.
Soğuk oldum artık sen gibi,
Kimseye güler yüzümü gösteremiyorum.
Hani gitmek yoktu sözde,
İlk sen attın adımını,
Bu sevdadan başka bir yöne…
Bana düşen de,
‘yoluna bakmak oldu’
Ben üzüldüm yine…
Pek niye? Niye?
Ama uzaklaştım senden…
Tek faydası bu oldu,
Ölümü hatırladım senden sonra,
Çünkü sen gidince ölmüş kadar oldum,
Bilmiyorum ama
Uzaklaştım senden yine de,
Senin beni sevmediğin kadar uzaklaştım belki de…
Mutluluk dedikleri,
Hayalin ta kendisi
Ben hayaline de razıydım ama
Bir sorum var?
Söylesene bana,
Sen de hayal var mıydı?
Hep düşünürdüm bunu,
Cevap ta veremezsin ki,
Ama zaten ne diyeceğin belli,
‘belli değil mi? ’
Kendini övmekten başka ne yaptın ki?
Ben gölgede kaldım senin,
Karanlıklarının içinde
Dediği gibi
‘öyle bıkmışım ki kendimden,
Kurudum düştüm dalımdan…’
Ama böyle değil işte,
Öyle bıktırdın ki kendimden,
Kuruttun düştüm dalımdan…
Git gide uzaklaştım senden,
Belki de senin sevgisizliğinden,
Yanmak korkusu olsaydı,
Yaklaşmazdım sana,
Bunu bilemedin ki,
‘Kör’ olmuşsun diyeceğim ama
Kusura bakma,
Kör olanlar daha iyidir senin yanında…
Ve unutma,
Uzaklaşmak senden, bana bir hayat kazandırdı,
Bir tebessümle hatırlayacağım,
Küçük tatlı bir anımız bile,
Maalesef olmadı, sayende.
Ama uzaklaşmak senden,
Bana beni kazandırdı, beni.
Ölüme bir adım daha yaklaşacakken,
Bana hayatı kazandırdı,
Sen ne kadar gitsen de şimdi git,
Geleceksin diye beklemeyeceğim.
Beklenecek tek şey varmış sevgili, ‘ölüm’…
Gerçek olan ‘ölüm’ varken,
Kendimi yalan olan ‘aşk’ ile bitirmeyeceğim.
Bırak varsın da beni sen değil, ‘ölüm’ bitirsin…
Desene sende ‘Sen bilirsin…’