Uzakların kokusu Şiiri - Serdar Yusuf

Uzakların Kokusu

Uzaklar… sen kokuyor.
Hayallerim çitlerle örülmüş.
Tutsak gözlerim sende,
Bakışına dizilmiş sözlerim.

Her şafakta duman tutuyor yüreğim.
Sen doğuyorsun… gülümseyen bir güneş gibi.
Al beni benden.
Kül kalsın geriye.
Rüzgârla savrulsun…
Fezaya karışsın nefesinle.

Tut ellerimden, görünmez ellerle.
Bu gece… bizim olsun.
Uzay bizim, yıldızlar bizim,
Kumsal bizim, dans bizim,
Kemanın yayına dokunan… biziz.

Bir tebessüm et ağlayan balıklara.
Biraz şarap dök umutlara.
Bir nefes ver yelkenliye…
Okyanus bizim.
Bir buse bırak dudaklarından yüreğime.
Bu sevda… bizim.

Bir semah gibi dön etrafımda.
Kumlarla dönelim.
Güneş ve ay da bizimle dönsün.
Dökülsün bulutlar üstümüze.
Islansın saçlarımız.
Gizlerimizde… aynı sevinç kalsın.
Gözlerin gülsün… gözlerimde.

Ellerin… ellerimde kaybolsun.
Parmak uçların ruhuma değsin.
Her nefesin titreyerek bana fısıldasın.
Ve ben… senin varlığında
Zamanı unutayım.
Dünyayı unutsam da olur.

Ersin dağ, bayır… toprak alsın kötülüğü.
Bir iyilik çiçeği açsın yakamızda.
Sen dokun.
Parmak uçlarımla çiçek açsın ellerimde.
Canım gibi… sana armağan edeyim
Dolunayın bu son gecesinde.

Görüyor musun bizi?
Evrenin dönencesinde…
Beyaz ışıktan elbisenle.
Her kolunda bir melek.
Her gülüşünde gözlerimi.
Ve artık…
Sonsuzuz biz.