Uzaklar Şiiri - Muammer Erkul

Ben seni soluyorum; Sen uzak iklimleri...
Ayri kitalardaki ayri denizlere daliyor gözlerimiz...
Ama, tepemizde “demirkazık” yildizi!
Ben seni soluyorum;
Sen uzak iklimleri...

Ben seni kokluyorum;
Sen uzak iklimleri...
Terliyor musun? sebnemler parliyor mu teninde? ..
Ne? .. Gögsünde sakli çiçeklerin adı ne? ..

Disinda yürüyen damlalar “içinde” gezinseydi keske. Ve keske
“susuzlugun” olsaydim!
Ben seni ve sen uzak iklimleri kokluyorken;
Sen beni özleseydin,
Uzak iklimler seni! ..

Kalp, kalip tanimiyor...
Zarfsiz da gidebiliyor mektuplar.
Kim demis “rüzgâr nefesini tasiyamaz” diye bana? .. Kim söylemis
yildizlarda göremeyecegimi gözlerini? .. Sen bir kitada ben bir kitada
olsak da... Ve seni bir baska iklim, beni bir baska iklim soluyor olsa
da;
Kim bilmis yere kulagimi dayadigimda duymadigimi kalbinin sesini? ..
Kim söylemis? ..

Karincalar yok mu orda? .. Hiç serçe görmedin mi? .. Günese gülen
papatyalar beyaz degil mi? .. Durgun sular ve bütün aynalar seni
göstermiyor mu? ..
Karincalar, serçeler ve papatyalar iste surada... Günes, beni
tanimazdan gelmiyor! .. Ve durgun sularla bütün aynalar seni gösteriyor
burada da...
Öyleyse orasi, burasi!

Kalp, kalip tanımiyor ki;
Burdasin! ..

Bir kuyrukluyildiz gördüm. “Kuyruklu bir yildiz görürsen dilek tut”
demislerdi. Bir dilek tuttum, kuyrukluyildizin haberi bile olmadan:
“Dilerim ki kuyrugundan hiç ayrilmazsin...”
O yildiz, kuyruguyla güzeldi çünkü. Çünkü ikisi bir bütündü...

Ben seni soluyorum; Sen uzak iklimleri...
Ayri kitalardaki ayri denizlere daliyor gözlerimiz...
Disinda yürüyen damlalar içinde de geziniyor olsaydi keske, diyorum.
Keske susuzlugun olsaydim.*Bir yildiz, kuyrugunu yüregime dolayip
gidiyor; baska bir iklime dogru...
“kuyrugunla güzelsin” diyorum.

Biliyorum; zarfsiz da gidiyor mektuplar...
Biliyorum kalip tanimadigini kalplerin.
“Ben seni ve sen uzak iklimleri kokluyorken...” Diyorum;
“Sen beni özleseydin keske...
Ve uzak iklimler seni! ”