Uzakdaki Şifam Şiiri - Nurgül Ankara

Yüreğimde bir sızı, adınla büyüyen,
Sonsuz bir yokluğun en keskin izi.
Bir mil uzağımdasın, oysa ki en derine inen,
Gözümün feri sensin, kalbimin de bizi.
​
​Geceler zindan olur, güneşim doğmaz sensiz,
Her nefeste bir ah, her saniyede hicran.
Elimi uzatsam dokunacak kadar imkansız,
Hasretim bir pranga, ruhumda ferman.
​
​Ne bir ilaç dindirir, ne bir merhem bu acıyı,
Tek şifa sende gizli, senin o sıcaklığında.
Gel ki, bu ruhumdaki kırılmışlığı, sancıyı,
Göğsünde eritip dindireyim, kollarında.
​
​Kokunla şifa bulsam, her zerrem canlansa,
Özlem çeken bu kalbim sana bir yuvadır.
Yanımda olsan, yaralarım anında kapansa,
Sen yanımda olsan, her mevsimim bahardır.
​
​Gidenle durdu zaman, o ilk veda anında,
Gölgen bir heykel şimdi, her köşe başında.
Bir sesin tınısına, bir haberin ardında,
Bu kalp, hep aynı yerde, bir yelken açtı sana.
​
​Gözlerimde yaşlar var, akmaya meyilli pınar,
Gözlerin aklıma düşer, her damla bir yakarış.
Rüyalarım bile sensiz, bir karanlıkta sınar,
Sana kavuşmak ister, bu yorgun, sessiz yarış.
​
​Gel artık, bu firkatın zincirini kır tez,
Uzakta kalmak değil, içimde yanmaktır yerin.
Bir soluk olsan, damarıma karışan nefes,
O vakit solar hüzün, yeniden açar güllerin.
​
​İlaç da değil, merhem de değil, bu derdimin ilacı,
Sensiz geçen her an, ruhumun en büyük kiracı.
Sen bu hayat yolumun tek ve sonuncu amacı,
Son limanım, son şifam, sen yanımda ol Yeter ki.